δογματικη και συμβολικη θεολογια

Ν ::!:• ...="' ~ ι:c ....ι:c ~ ... τ: ~ ο ..J ::) Θ 4: ::.: >~ w :Σ ~ <>::) ::.: z ~~<> >- d ·~6 ο ·-;..1 U.l o>- ο βέβαια γίνεται λόγος γιά τό πρό­ προβληματικής πού ζητάει έπίμονα νά καθορίσει, άν στή κατάστασης. Τό πράγμα, ώς ούσ{α καί ένέργεια, &.ποτελεϊ γνωσιολογία καί στήν όντολογία έχει προτεραιότητα τό εlναι i1 τό συνειδέναι. 'Αλλιώτικα καί κατά τήν έλληνική 'Αρχαιότητα ε!χε τεθεί τό πρόβλημα τής γνωστικής δυνα­ ματοθεσίας ύπάρχει ποικιλία ό.πόψεων. Πυθαγόρας, Πλάτων, ό.κόμα καί 'Επίκουρος, συγκαταλέγονται στούς όπαδούς τf'jς Φύσει Ονοματοθεσίας, τότητας άπό τούς σκεπτικούς καί δογματικούς Φιλοσό~ Ενώ ό Δημόκριτος καί δ Άριστοτέλης τής θέσει. Κατά παράδοξο τρόπο Φους, καί τό Ερώτημα liv ή όνοματοθεσία εlναι Φύσει fί θέσει'. Ώστόσο τέτοια προβληματική δυτικής «σχιζοφρέ­ καί νειας;>, liv κατά προτεραιότητα όπάρχει τό ε[ναι i\ τό συνει~ 6 Παρμενίδης ό 'Ελεάτης, πρόδρομος καί αότός θά έλεγε κανείς τού Πλάτωνα, θεωρεί συμβατιι;:ή τήν Ονοματοθεσία. Toiiτo σίγουρα Οφείλεται στό γεγονός δτι 6 Παρμενίδης άναφέρεται στό γίγνεσθαι, πού τό θεωρεί απατηλό, καί όχι σtό δν πού είναι κατ' αUτόν τό ίδιο τό νοείν. ~Ισως καί δ 'Αριστοτέλης, δ κατά τά ϋ.λλα πλαστουργός τών κλειστών άρχετύπων I. Λεπτομέρειες γιά τή διαίρεση τflς φιλοσοφίας βλ. Νίκου Α. η είδών η δι:υτέpων oiiσl{]'iν, τη συμβατική Ονοματοθεσία τήν έντοπίζει Ματσούκα, 'Τστορfα τήr; φιλοσοφίας (μέ σύντομη είςrαγωγή στη φιλοσο­ μονάχα στά σuμβεβηκότα. Γι' αότό έδώ φαίνεται νά διαφωνεί πpός τίς φία), Θεσσαλονίκη 1984, σελ. 27-34. 2. Ό Πλάτων στό διάλογο Κρατύλος άναλύει διεξοδιι;:ά τό Οέμα τής προϋποθέσεις της πλατωνικfις Φι~οσοΦίας, τίς όποϊες έξάπαντος άσπά­ όνοματοθεσίας. Δυό πρόσωπα τοϋ διαλόγου, δ 'Ερμογένης καί ό Κρατιi­ τερα τούτη ή ποικιλία, λος, έκπροσωπούν τίς δυό τότε κύριες τάσεις: 'Ο 'Ερμογένης δέχεται δτι μά όJστόσο καί τό" 2 ή όνοματοθεσία εiναι συμβατική καί συμβολική (θέσει), έν& ό Κρατύλος ασπάζεται τήν άποψη δτι καί Uπάρχουν Φύσει: ot λέξειες έκΦράζουν ττΊν οόσία τών πραγμάτων ((Όνόματος όρθότητα είναι έκάστφ των δντων ζεται μέ διαφορετικό μανδύα. Άπό τήν άλλη μεριά, γιά νά Φαvετ καλύ­ 6 'Ηράκλειτος, ποιi δέχεται μονάχα τό γίγνεσθαι βαθύ λόγο μέσα σ' αiiτό, δέχεται τή φtJσει όνοματο· θεσία. Γιά τό πρόβλημα τουτο ιiπό τή θεολογική τιλευρά συζήτησαν έκτε­ ν&ς δ Μ. Βασίλειος, 6 Γρηγόριος Νύσσης καί ό ΕΌνόμιος. Ένδιαφέρου­ Φύσει πεφυκυiαν, καί σΟ τούτο ε{ναι όνομα δ άν τινες συνθέμενοι καλείν σcς πληrοΦορίες βλ. στό έργο τοϋ Γεωργίοι1 Δ. Μαρτζέλου, Οι.\σία καί καλώσι, τi')ς αυτ&ν φωνης μόριον έπιΦΟεγγόμενοι, ό.λλά όρθότητά τινα t:vέργcιαι τοι! ΘεοίJ καrά τόv Mέyav Rασiλειον, Θεσσαλονίκη 1984, σελ. τ&ν όνομάτων πεΦυκέναι καί ΠΕλλησι καί βαρβιΊ.ροις τήν αΟτήν Ciπασαν;ι. Πλάτωνος, Κ~τύλος 149-158. 3. Πρβλ. kratίker, Zίirich- του Πλάτωνα καί τού Μ. Βασιλείου. Πλάτωνος, Φα(δων 383a. Πρβλ. Η. Diels, Dίe Fragmcntc der Vo.rsoBerlin 1964,Δημόκριτος Ή 26: Proc1. κ .. δτι τfjς Κρα­ 1\λως ένδεικτικti δυό τρεΙς μόνο περιπτώσεις ι'ιπό τά Εργα 66 d: «.. Uπαλ­ τύλου δόξης yέγονε Πυθαγόρας τε καί 'Επίκουρος, Δημι'ηφιτος δέ καί Ά­ λuκτtον αinoίJ καί ωJτfj τfl ψυχfl θεατtον α(Ηιi τιi πράγμο.τωf Έδω γίνε­ ριστοτέλης Έρμ-ογ.ένους ... )). Ώς π