ΙΩΑΝΝΑ ΜΠΟΥΡΑΖΟΠΟΥΛΟΥ
Το Μπουντουάρ του Ναδίρ ...ένα πολιτικό παραμύθι για Εγγαστρίμυθους, Νεράιδες-Νονές, κακοπληρωμένα Ξωτικά και Σταχτοπούτες, Γυάλινα Γοβάκια και Ευνουχισμένους Πρίγκιπες
Μυθιστόρημα ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
© Copyright Ιωάννα Μπουραζοπούλου Εκδόσεις Καστανιώτη Α.Ε., Αθήνα 2002 Έτος 1ης έκδοσης: 2003 Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, της σελιδοποίησης, του εξωφύλλου και γενικότερα όλης της αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ Α.Ε. Ζαλόγγου 11, 10678, Αθήνα 210-330.12.08 - 210.330.1327 FAX: 210.384.24.31 email:
[email protected] www.kastaniotis.com ISBN 960-03-3490-0
Μια φορά κι έναν καιρό, στον εικοστό πρώτο αιώνα... Το μπουντουάρ του Ναδίρ
1
Ας προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε μια συλλογιστική», είπε ο Εγγαστρίμυθος, ενώ ρευόταν την ολλανδική μπίρα που του είχα φέρει δώρο στην επίσκεψή μου. «Οι μικρότεροι από εμάς σε διαστάσεις διακατέχονται από τα εντονότερα πάθη. Είναι το οξύμωρο της ανθρώπινης φύσης: τερατώδεις επιθυμίες, σε μικρούς υποδοχείς!» Κατάλαβα ότι το οινόπνευμα είχε μουδιάσει τα φαιά κύτταρα του συνομιλητή μου, που συνήθως φημιζόταν για την καθαρότητα της σκέψης του. Χαμογέλασα ικανοποιημένη. Η μπίρα είχε κάνει τη δουλειά της. «Ας προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε μια συλλογιστική», ξαναρεύτηκε ο μικρόσωμος άνθρωπος, σταυρώνοντας με ευελιξία τα ποδαράκια του στην πολυθρόνα που ο κατασκευαστής της είχε σχεδιάσει ειδικά για τις διαστάσεις του οικοδεσπότη. Η χαρακτηριστική φράση «ας προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε μια συλλογιστική» αποτελούσε για τον Εγγαστρίμυθο αδιάψευστο σύμπτωμα μέθης. Σε λίγο θα βυθιζόταν σ’ ένα πέλαγος ασυναρτησίας και λόξυγγα, κόβοντας οριστικά τις γέφυρες επικοινωνίας με το περιβάλλον. Ο χρόνος μου ήταν πολύτιμος και η επίσκεψή μου κάθε άλλο παρά κοινωνική. Έπρεπε να εκμεταλλευτώ αυτή τη μοναδική ευκαιρία. «Παρεμπιπτόντως, ο Εγγλέζος σχοινοβάτης –μου διαφεύγει το όνομά του– μου μίλησε με τα καλύτερα λόγια για το νούμερό σας στη Νάπολη. Ήσασταν μαζί σε
μια περιοδεία στη Nότια Ιταλία, δεν είναι έτσι;» Ο Εγγαστρίμυθος συνοφρυώθηκε, προσπαθώντας να συγκεντρωθεί. «Ο Έντμοντ;» «Ναι, νομίζω αυτός. Μου διηγήθηκε με τόση νοσταλγία τα κατορθώματα της συντροφιάς σας. Mιας συντροφιάς που, όπως μου τόνισε, δεν αποτελούνταν μόνο από καλλιτέχνες». Ο νάνος ρεύτηκε κουρασμένα. «Α, ναι; Τέλος πάντων, πάνε δέκα χρόνια από τότε… Τι λέω; Πάνω από δεκαπέντε! Ο Έντμοντ, όπως οι περισσότεροι σχοινοβάτες, τρελαίνεται να διαφημίζει τα κατορθώματά του». Έγειρε προς το μέρος μου. «Αν θέλετε τη γνώμη μου, οι σχοινοβάτες είναι διασκεδαστές τσίρκων, όχι αρτίστες της ράμπας! Δουλεύουν μόνο με το σώμα τους. Εάν επιτύχουν τον έλεγχο του κέντρου βάρους τους, το νούμερό τους ολοκληρώθηκε. Δεν θέλω να με θεωρήσετε ελιτίστα, αλλά ακόμη και στη σκηνή πρέπει να υπάρχουν διαχωρισμοί». Τέντωσε αυστηρά το μικρό του δείκτη. «Πάρτε για παράδειγμα έναν ισορροπιστή. Ζυγίζει το βάρος του σ’ έναν άξονα, όπως κάνει το νήμα της στάθμης, και γίνεται ένα αντικείμενο χωρίς ταλαντώσεις, εκμεταλλευόμενος το νόμο της κατακορύφου. Τι το συγκλονιστικό βρίσκετε σε αυτό; Ενώ η τέχνη των ήχων είναι εγκεφαλική. Παραβιάζει τη λογική του θεατή και βάζει την κρίση του σε δοκιμασία. Μπορώ να κάτσω απέναντί σας με τα χείλη κλειστά και να σας κάνω ν’ ακούσετε τη φωνή σας να βγαίνει… από εκείνο το πόμολο της πόρτας! Θα πιστέψετε στις αισθήσει