E-Book Content
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ Το Νεκρωταφίο των Ζώων Και είπε ο Ιησούς: «Ο φίλος μας ο Λάζαρος κοιμάται, αλλά θα πάω, μήπως και τον ξυπνήσω». Τότε οι μαθητές κοιτάχτηκαν και μερικοί χαμογέλασαν, γιατί δεν κατάλαβαν ότι ο Ιησούς μιλούσε μεταφορικά. «Αν κοιμάται, Κύριε, τότε θα γίνει καλά». Οπότε ο Ιησούς τους μίλησε πιο ξεκάθαρα. «Ο Λάζαρος είναι νεκρός, ναι... παρ' όλ' αυτά, ας πάμε να τον δούμε». — ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (παράφραση) 1 Ο Λούις Kptvr, που είχε χάσει τον πατέρα του όταν ήταν τριών και που δεν είχε γνωρίσει ποτέ του παππού, δεν περίμενε ότι μπαίνοντας στη μέση ηλικία θα έβρισκε έναν πατέρα, αλλά αυτό ακριβώς συνέβη... μολονότι ο Λούις αποκαλούσε αυτό τον άνθρωπο φίλο, όπως πρέπει να κάνει ένας ενήλικας όταν βρίσκει σχετικά αργά στη ζωή τον άντρα που θα έπρεπε να είναι πατέρας του. Ο Λούις τον γνώρισε τη μέρα που μετακόμισαν με τη γυναίκα του και τα δυο τους παιδιά στο μεγάλο άσπρο ξύλινο σπίτι στο Λάντλοου. Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ μετακόμισε μαζί τους. Ο Τσορτς ήταν ο γάτος της κόρης του, της Αϊλίν. Η επιτροπή υποστήριξης προσωπικού του πανεπιστημίου είχε κινηθεί αργά, η αναζήτηση μιας κατοικίας σε λογική απόσταση από το πανεπιστήμιο είχε αποδειχτεί μεγάλος μπελάς, κι όταν πια πλησίαζαν στο σημείο όπου ο Λούις πίστευε ότι βρισκόταν το σπίτι (όλα τα τοπογραφικά σημάδια είναι σωστά... ακριβώς όπως ήταν τα αστρολογικά το βράδυ πριν από τη δολοφονία του Καίσαρα, σκέφτηκε με νοσηρή διάθεση), ήταν όλοι τους κουρασμένοι, μες στην ένταση και τα νεύρα. Ο Γκέιτζ έβγαζε δόντια και γκρίνιαζε σχεδόν ασταμάτητα. Δεν έλεγε να κοιμηθεί, όσο κι αν τον νανούριζε η Ρέιτσελ. Μέχρι και να θηλάσει τον έβαλε, αν και δεν ήταν η ώρα του. Ο Γκέιτζ, που ήξερε τις ώρες του φαγητού του εξίσου καλά με τη μητέρα του -ίσως και καλύτερα-, της πάτησε μια δαγκωνιά με τα καινούρια του δόντια. Η Ρέιτσελ, η οποία διατηρούσε τις αμφιβολίες της γι' αυτή τη μεταστέγαση στο Μέιν από το Σικάγο, όπου είχε ζήσει ολόκληρη τη ζωή της, ξέσπασε σε κλάματα. Σε μια ακατανόητη για τον Λούις επίδειξη γυναικείας αλληλεγγύης, η Αϊλίν τη μιμήθηκε. Στο πίσω μέρος του στέισον βάγκον, ο Τσορτς 22 STEPHEN KING εξακολουθούσε να βηματίζει νευρικά, όπως δεν είχε πάψει να κάνει τις τρεις μέρες της διαδρομής τους από το Σικάγο ως εδώ. Τα απελπισμένα νιαουρίσματα με τα οποία δεν είχε πάψει να τους φιλοδωρεί όσο τον είχαν κλεισμένο στο καλάθι μεταφοράς ήταν αρκετά εκνευριστικά από μόνα τους, αλλά το ασταμάτητο πήγαιν' έλα του όταν, καταθέτοντας τα όπλα, τον άφησαν εντέλει ελεύθερο αποδείχτηκε εξίσου ανυπόφορο. Και του Λούις του ερχόταν να βάλει τα κλάματα. Μια τρελή αλλά καθόλου κακή ιδέα εμφανίστηκε ξαφνικά στο μυαλό του: Θα πρότεινε στη Ρέιτσελ να γυρίσουν στο Μπάνγκορ και να τσιμπήσουν κάτι όσο θα περίμεναν το φορτηγό της μεταφορικής με τα πράγματά τους. Μετά, μόλις τα τρία προστατευόμενα μέλη της οικογένειάς του έβγαιναν έξω από το αυτοκίνητο, εκείνος θα σανίδωνε το γκάζι και θα έφευγε χωρίς να ρίξει πίσω του ούτε μια ματιά, με τη βελόνα στο ταχύμετρο του στέισον βάγκον να χτυπάει κόκκινο και το τεράστιο τετραπλό καρμπιρατέρ του να καταβροχθίζει αχόρταγα την ακριβή βενζίνη. Ο Λούις θα τραβούσε νότια, μέχρι πέρα στο Ορλάντο της Φλόριντα, όπου, με καινούριο όνομα, θα έπιανε δουλειά ως γιατρός στην Ντίσνεϊ Γουόρλντ. Πριν όμως φτάσει στην έξοδο για τον παλιό, καλό Αυτοκινητόδρομο 95 που θα τον έβγαζε στο Νότο, θα σταματούσε στη βοηθητική λωρίδα και θα πετούσε έξω κι αυτό τον αναθεματισμένο το γάτο. Μια στροφή ακόμα, κι έπειτα βρέθηκαν μπροστά στο σπίτι που μόνο εκείνος είχε δει ως τώρα. Είχε πάρει το αεροπλάνο κι είχε έρθει να δει από κοντά τα εφτά σπίτια που είχαν διαλέξει με τη Ρέιτσελ από φωτογραφίες, με το που βεβαιώθηκε ότι η θέση στο πανεπιστήμιο ήταν αμετάκλητα δική του. Είχε καταλήξει σ' αυτό: μια μεγάλη, παλιά μονοκατοικία στο αποικιακό στυλ της Νέας Αγγλίας (αλλά πρόσφατα στεγανοποιημένη και μονωμένη· έτσι, τα έξοδα θέρμανσης, αν και τσουχτερά, δε θα ήταν αναντίστοιχα με τη